พอลืมตาขึ้นมา ฉันกลับกลายเป็นแม่พระเอกนิยายจอมเสเพลไปซะแล้ว เพราะเขาคือพระเอกที่โด่งดังด้านความโหดร้ายในนิยายต้นฉบับ เคยมองเขาอย่าง อย่างตื่นเต้นและคงไม่แตกต่างอะไร 'อร่อยจัง!' แก้มที่เพลิดเพลินไปกับการกินขนมหวานนั้นกลมดิ๊ก 'ไม่เป็นไร ผมเดินไปได้!' ฉันได้เห็นภาพที่ต่อให้เขาล้มจนเจ็บตัว ก็เช็ดน้ำตาแล้วลุกเดินไปอีกครั้งอย่างมั่นใจได้ 'ทำยังไงดี...' ลูกชายที่จะกลายเป็นพระเอกนิยายจอมเสเพลช่างน่ารักจริง ๆ หลังจากนั้นฉันก็แอบเตรียมอะไรให้เขากิน เอาใจใส่ และเขียนจดหมายให้เขา ทว่า "ไม่ต้องมาใจดีกับผม! ถึงทำแบบนั้นไปผมก็ไม่ต้องการแม่อยู่ดี!" ดูเหมือนว่าลูกชายจะไม่ชอบฉันมากกว่าที่คิด