“ไม่ต้องพูดอะไร แล้วอยู่อย่างคนตายไปก็พอ” ณ ศูนย์สวัสดิการพูรึม ห้อง 301 ที่ที่ซองฮเยลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากโดนคนปริศนาลักพาตัว ผู้คนที่นี่ถูกบังคับให้ใช้ชีวิตตามกฎที่วางไว้โดยห้ามปริปากบ่น การติดต่อสื่อสารกับสิ่งแวดล้อมภายนอกก็โดนตัดขาดอย่างสิ้นเชิง ราวกับโลกใบนี้ได้ทอดทิ้งพวกเขาไปเสียแล้ว ท่ามกลางความสิ้นหวัง ซองฮเยก็ระลึกความทรงจำเกี่ยวกับ รีอน เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของเธอขึ้นมาได้ ว่าแต่...เธอจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับศูนย์สวัสดิการพิศวงแห่งนี้หรือไม่นะ?